Szkaplerz
Krótka historia
Historia szkaplerza karmelitańskiego sięga XII wieku. Na górze Karmel w Palestynie żyli mnisi, będący duchowymi synami proroka Eliasza, nazywani Braćmi Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Na skutek prześladowań ze strony muzułmanów, wojen religijnych z Turkami i upadku państwa chrześcijańskiego w pierwszej połowie XIII w. bracia musieli przenieść się do Europy. Zakon – mało znany w nowym środowisku, postrzegany jako konkurent w pracy duszpasterskiej przez inne wspólnoty, traktowany z nieufnością przez samą hierarchię Kościoła - stanął przed realną perspektywą kasaty.
Powstanie szkaplerza tradycja karmelitańska wiąże z objawieniem, jakiego doznał św. Szymon Stoc, generał Zakonu Karmelitańskiego. W nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. w czasie modlitwy ukazała mu się Maryja w otoczeniu aniołów, która rzekła "Przyjmij, najmilszy Synu, szkaplerz Twojego zakonu. Kto w nim umrze nie dozna ognia piekielnego". Tym samym ze szkaplerzem związano obietnicę wybawienia od ognia piekielnego, a także szczególnej opieki w niebezpieczeństwach. W XIV wieku Maryja przekazała papieżowi Janowi XXII tzw. "przywilej sobotni" dla noszących szkaplerz - "Ja, ich Matka, w pierwszą sobotę po ich śmierci, wyzwolę ich z czyśćca i zawiodę na górę życia wiecznego".
Przywileje szkaplerzne były wielokrotnie potwierdzane przez Kościół, m. in. przez papieża Klemensa VII (bulla Ex Clementi, 1530 r.), Pius V, Grzegorz XIII i inni, a nabożeństwo szkaplerzne polecali wiernym papieże: Pius XI, Pius XII, Paweł VI czy Jan Paweł II.
Szkaplerz to sakramentalium czyli znak, który ma być pomocą w pogłębieniu życia religijnego i duchowego.
Czym jest szkaplerz?
Szkaplerz Karmelitański winien być wykonany z sukna wełnianego koloru brązowego. Na jednej części znajduje się wizerunek Matki Bożej Szkaplerznej, a na drugiej wizerunek Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Szkaplerza nie zakłada się samemu, lecz jest on nakładany po poświęceniu w ramach specjalnego rytu. Obrzęd ten nie jest jednak zastrzeżony wyłącznie dla klasztorów karmelitańskich - może go dokonać każdy kapłan i diakon katolicki.
Szkaplerz nazywamy szatą lub znakiem Maryi, a noszenie go wyraża na zewnątrz, że żyjemy wartościami, które symbolizuje. Mówi zatem o świadomym i dobrowolnym przyjęciu testamentu Jezusa: „Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19,27).
Dla noszących szkaplerz
Obietnice
- Kto umrze odziany szkaplerzem świętym nie zazna ognia piekielnego;
- Noszący(a) szkaplerz jako czciciel(ka) Matki Bożej zapewnia sobie Jej opiekę co do duszy i ciała w tym życiu i szczególną pomoc w godzinę śmierci;
- Każdy(a), kto pobożnie nosi szkaplerz i zachowuje czystość według stanu, zostanie wybawiony(a) z czyśćca w sobotę po swej śmierci;
- Ci, którzy przyjęli szkaplerz, są złączeni z zakonem karmelitańskim i mają udział w jego duchowych dobrach za życia i po śmierci, a więc: we Mszach świętych, Komuniach świętych, umartwieniach, odpustach, modlitwach, postach.
- Naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć;
- Dniem i nocą nosić na sobie Szkaplerz;
- Odmawiać codziennie modlitwę naznaczoną w dniu przyjęcia Szkaplerza (zazwyczaj Pod Twoją obronę, Witaj Królowo);
- Czynić dobrze bliźnim.
Praktyki zalecane noszącym szkaplerz święty
- Przynajmniej raz w miesiącu, jeżeli pozwolą na to warunki, oraz w święta Matki Bożej przystępować do Spowiedzi i Komunii świętej;
- Nawiedzać często kościół i przynajmniej przez kilka minut modlić się do Matki Bożej;
- Od czasu do czasu z miłości do Matki Bożej wyrzec się czegoś dozwolonego.