List pasterski Biskupa Gliwickiego na Wielki Post 2020 roku
Drodzy Współbracia w kapłańskiej posłudze,
Umiłowani Diecezjanie!
Otwierający się po raz kolejny w naszym życiu Wielki Post stanowi zawsze nadejście czasu pokuty i nawrócenia. W tym duchu kieruje do nas Papież Franciszek swoje gorące pozdrowienie przeznaczone dla całego Kościoła. Mamy w czasie tegorocznej wielkopostnej pracy nad sobą ukierunkować się na właściwy jej wymiar, czyli na nowo pojednać się z Bogiem. Ten wymiar życia Kościoła powinien być dla każdego z nas ważnym etapem dojrzewania do skutecznego oczyszczenia naszych relacji z naszym Panem, Stwórcą i Odkupicielem. Relację tę nawiązaliśmy przez sakrament chrztu świętego. Każdego roku mamy okazję do włączenia się w dany nam święty czas pogłębionej refleksji nad stanem naszego przechodzenia przez życie do wyznaczonego nam celu. Celem tym powinno być spotkanie ze Zbawicielem, którego męka, śmierć i zmartwychwstanie nadaje sens naszemu życiu. Najważniejsze jednak w postawionym nam zadaniu jest to, aby w okresie Wielkiego Postu uświadomić sobie naszą słabość, a przez to wyraźnie dojść do określenia naszych braków i tym gorliwiej kierować się do wszystkiego, co pochodzi od Pana.
Już pierwsi chrześcijanie rozumieli, że całe życie człowieka naznaczone jest wysiłkiem wewnętrznym. Przejawem tego wysiłku jest codzienny rachunek sumienia, w którym dokonujemy oceny stanu łaski w nas. W konsekwencji albo znajdujemy potwierdzenie naszego trwania w bliskości przy Bogu, albo ze smutkiem stwierdzamy, że odsunęliśmy się od źródła łaski. Przy tym ten wysiłek przekonuje nas, że nasze postanowienia często nie są w naszym życiu stałe. Dobry Bóg tak nas jednak stworzył, że w żadnym wypadku nie zamyka przed nami drogi do podjęcia wysiłku nawrócenia i nawiązania na nowo przyjaźni z Nim. To ważna zachęta, żeby nie trwać w jednym miejscu, ale ustawicznie podejmować niezbędne działanie. Trzeba nam najpierw wykazać się aktywnością w rozpoznaniu stanu własnego wnętrza, by tym roztropniej wyznaczyć sobie kierunek świadomej naprawy tego, co w nas powinno się odnowić. Przy tym szczerze należy postawić sobie zadanie do zrealizowania, w którym nie może zabraknąć osobistego zmagania się o wewnętrzny ład serca.
Każdy wysiłek duchowy kosztuje człowieka niejedną rezygnację z dotychczasowych przyzwyczajeń i pobudza do rozpoznania najodpowiedniejszej pracy duchowej. W obecnym programie Roku Duszpasterskiego Kościół w naszej Ojczyźnie zaprasza do wejścia w sposób żarliwy w relację z Jezusem w Eucharystii. Od wieków tyle słyszymy pouczeń o tym najcenniejszym darze, jakim mógł nasz Zbawiciel obdarować każdego z nas. Chciał bowiem pozostać z nami, by pomagać nam w uwalnianiu się od słabości i grzechów. Co więcej, nasz Pan chce nas umocnić w wyborze dobra pomnażającego wartość każdego naszego działania ku pożytkowi całej wspólnoty ludzkiej. Pełne czci przyjmowanie Eucharystii jest pomocne dla wspierania naszej wewnętrznej kondycji tak jak pomocne jest przyjmowanie pokarmu dla wzmocnienia sił naszego ciała.
Drodzy Siostry i Bracia!
Te ważne treści są nam znane, bo posługa duszpasterska na przestrzeni wieków zawsze koncentrowała się na Eucharystii. Nie jest ona zarezerwowana tylko dla wąskiego grona uprzywilejowanych. Pan Jezus pozostał pod postaciami eucharystycznymi dla wzmocnienia i zbawienia każdego człowieka, o ile z wiarą człowiek zbliży się do Niego. Kościół przypomina o tym kolejnym pokoleniom wierzących w Chrystusa, by nie przechodzili obojętnie wobec nadprzyrodzonej rzeczywistości trwającej w Kościele z miłości dla nas. Ojciec Święty Franciszek, we wspomnianym tegorocznym orędziu na Wielki Post, podkreślił jeszcze jeden subtelny aspekt naszej drogi ku nawróceniu. Jest nim otwieranie siebie na podejmowanie wzajemnej wymiany myśli, co najkrócej określamy jako dialog. To w ramach rozmowy, wzajemnego przybliżania siebie, odkrywamy nieprzemijające wartości, podnoszące nas ku szczytom. Tak też jest w Eucharystii – jej błogosławione działanie dochodzi w każdym człowieku do owocnego obfitowania dlatego, że Pan Jezus zwraca się z miłością do nas, a my odpowiadamy ochotnym sercem, bo chcemy być w najbliższym kontakcie z Bogiem. Z tego nastawienia wypływa kolejny ważny element podejmowanego wysiłku wielkopostnego, którym jest jałmużna. Sprawę tę już w proroczym uniesieniu podnosili i tłumaczyli prorocy oraz nauczyciele wiary w Starym Testamencie. Zatem, podobnie jak rozmową, tak też tu bądźmy zdolni „do dzielenia się swoimi dobrami z najbardziej potrzebującymi poprzez jałmużnę, jako formę osobistego uczestnictwa w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego” (Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post).
Przez wieki ustami duszpasterzy Kościół formułował zachętę do jałmużny, praktykowania postu oraz gorliwej modlitwy. Do tego wezwania jesteśmy nie tylko przyzwyczajeni, ale na każdym etapie naszego życia możemy odkryć jego zbawienny wpływ. Delikatne pochylenie się nad biedą i zagubieniem człowieka jest okazją do podjęcia przemyślanych sposobów dawania świadectwa o zdążaniu do postawy możliwie dojrzałej. Takie odkrycie ciągle kwitnącej i żywej postawy nawiązywania więzi z Bogiem uszlachetni nas i pomoże tchnąć w społeczność ludzką więcej nadziei i optymizmu. Wyzwoli także w każdym z nas bardziej przemyślaną postawę w korzystaniu z daru mowy, by powstrzymywać się od zadawania krzywd językiem poprzez plotkowanie, ustawiczne komentowanie postaw innych, przez odmawianie drugiemu człowiekowi należnego mu szacunku i ubliżaniu jego godności jako Bożego stworzenia. Owo poszukiwanie sposobów uszlachetnienia siebie w każdej sytuacji umożliwi szczere przystępowanie do daru Eucharystii. Ona zaś pomoże trwać w dobrym postanowieniu o własnym nawróceniu przez właściwe korzystanie z darów nadprzyrodzonych wysłużonych nam w tajemnicy paschalnej Syna Bożego. W tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa bowiem „wyraża się nieustępliwa wola Boga, by nie zrywać z nami dialogu zbawienia” (Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post). Czyż potrzeba nam jeszcze dodatkowego mobilizowania, by przełamać w nas bierność i apatię, jakże często uzasadniając ją płytkim stwierdzeniem, że znowu upadniemy i wysiłek pójdzie na marne? Wzmocnijmy się więc przystępowaniem bliżej do naszego Pana, który nas zna, który daje nam samego siebie jako pomoc i obronę przed złem. On zawsze oczekuje od nas odpowiedzi, jak w uczciwym dialogu, mającym prowadzić do owocnego działania. W ten sposób uwierzymy, że Sakrament Eucharystii zawsze trwa w centrum życia Kościoła, a bez niej jakże bylibyśmy ubodzy. Niech wdzięczna postawa za dar Eucharystii skieruje nas także na żarliwą modlitwę, by dla uobecnienia Eucharystii nigdy nam nie zabrakło wielkodusznych decyzji naszych młodych chrześcijan, zdolnych do włączenia się w służbę Kościoła jako prezbiterzy, w duchu wdzięczności przybliżając ludziom samego Zbawiciela.
Na wielkopostny czas podjęcia wewnętrznego nawrócenia każdego z nas, z życzeniami wytrwania w postawie bliskiej Bogu, przez Jego Syna Jezusa Chrystusa i w blasku ożywiającej łaski Ducha Świętego, całej wspólnocie Kościoła w naszej umiłowanej Diecezji Gliwickiej serdecznie błogosławię.
Gliwice, w I Niedzielę Wielkiego Postu
1 marca 2020 r.
Wasz biskup
+ Jan Kopiec
„W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20)
Drodzy Współbracia w kapłańskiej posłudze,
Umiłowani Diecezjanie!
Otwierający się po raz kolejny w naszym życiu Wielki Post stanowi zawsze nadejście czasu pokuty i nawrócenia. W tym duchu kieruje do nas Papież Franciszek swoje gorące pozdrowienie przeznaczone dla całego Kościoła. Mamy w czasie tegorocznej wielkopostnej pracy nad sobą ukierunkować się na właściwy jej wymiar, czyli na nowo pojednać się z Bogiem. Ten wymiar życia Kościoła powinien być dla każdego z nas ważnym etapem dojrzewania do skutecznego oczyszczenia naszych relacji z naszym Panem, Stwórcą i Odkupicielem. Relację tę nawiązaliśmy przez sakrament chrztu świętego. Każdego roku mamy okazję do włączenia się w dany nam święty czas pogłębionej refleksji nad stanem naszego przechodzenia przez życie do wyznaczonego nam celu. Celem tym powinno być spotkanie ze Zbawicielem, którego męka, śmierć i zmartwychwstanie nadaje sens naszemu życiu. Najważniejsze jednak w postawionym nam zadaniu jest to, aby w okresie Wielkiego Postu uświadomić sobie naszą słabość, a przez to wyraźnie dojść do określenia naszych braków i tym gorliwiej kierować się do wszystkiego, co pochodzi od Pana.
Już pierwsi chrześcijanie rozumieli, że całe życie człowieka naznaczone jest wysiłkiem wewnętrznym. Przejawem tego wysiłku jest codzienny rachunek sumienia, w którym dokonujemy oceny stanu łaski w nas. W konsekwencji albo znajdujemy potwierdzenie naszego trwania w bliskości przy Bogu, albo ze smutkiem stwierdzamy, że odsunęliśmy się od źródła łaski. Przy tym ten wysiłek przekonuje nas, że nasze postanowienia często nie są w naszym życiu stałe. Dobry Bóg tak nas jednak stworzył, że w żadnym wypadku nie zamyka przed nami drogi do podjęcia wysiłku nawrócenia i nawiązania na nowo przyjaźni z Nim. To ważna zachęta, żeby nie trwać w jednym miejscu, ale ustawicznie podejmować niezbędne działanie. Trzeba nam najpierw wykazać się aktywnością w rozpoznaniu stanu własnego wnętrza, by tym roztropniej wyznaczyć sobie kierunek świadomej naprawy tego, co w nas powinno się odnowić. Przy tym szczerze należy postawić sobie zadanie do zrealizowania, w którym nie może zabraknąć osobistego zmagania się o wewnętrzny ład serca.
Każdy wysiłek duchowy kosztuje człowieka niejedną rezygnację z dotychczasowych przyzwyczajeń i pobudza do rozpoznania najodpowiedniejszej pracy duchowej. W obecnym programie Roku Duszpasterskiego Kościół w naszej Ojczyźnie zaprasza do wejścia w sposób żarliwy w relację z Jezusem w Eucharystii. Od wieków tyle słyszymy pouczeń o tym najcenniejszym darze, jakim mógł nasz Zbawiciel obdarować każdego z nas. Chciał bowiem pozostać z nami, by pomagać nam w uwalnianiu się od słabości i grzechów. Co więcej, nasz Pan chce nas umocnić w wyborze dobra pomnażającego wartość każdego naszego działania ku pożytkowi całej wspólnoty ludzkiej. Pełne czci przyjmowanie Eucharystii jest pomocne dla wspierania naszej wewnętrznej kondycji tak jak pomocne jest przyjmowanie pokarmu dla wzmocnienia sił naszego ciała.
Drodzy Siostry i Bracia!
Te ważne treści są nam znane, bo posługa duszpasterska na przestrzeni wieków zawsze koncentrowała się na Eucharystii. Nie jest ona zarezerwowana tylko dla wąskiego grona uprzywilejowanych. Pan Jezus pozostał pod postaciami eucharystycznymi dla wzmocnienia i zbawienia każdego człowieka, o ile z wiarą człowiek zbliży się do Niego. Kościół przypomina o tym kolejnym pokoleniom wierzących w Chrystusa, by nie przechodzili obojętnie wobec nadprzyrodzonej rzeczywistości trwającej w Kościele z miłości dla nas. Ojciec Święty Franciszek, we wspomnianym tegorocznym orędziu na Wielki Post, podkreślił jeszcze jeden subtelny aspekt naszej drogi ku nawróceniu. Jest nim otwieranie siebie na podejmowanie wzajemnej wymiany myśli, co najkrócej określamy jako dialog. To w ramach rozmowy, wzajemnego przybliżania siebie, odkrywamy nieprzemijające wartości, podnoszące nas ku szczytom. Tak też jest w Eucharystii – jej błogosławione działanie dochodzi w każdym człowieku do owocnego obfitowania dlatego, że Pan Jezus zwraca się z miłością do nas, a my odpowiadamy ochotnym sercem, bo chcemy być w najbliższym kontakcie z Bogiem. Z tego nastawienia wypływa kolejny ważny element podejmowanego wysiłku wielkopostnego, którym jest jałmużna. Sprawę tę już w proroczym uniesieniu podnosili i tłumaczyli prorocy oraz nauczyciele wiary w Starym Testamencie. Zatem, podobnie jak rozmową, tak też tu bądźmy zdolni „do dzielenia się swoimi dobrami z najbardziej potrzebującymi poprzez jałmużnę, jako formę osobistego uczestnictwa w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego” (Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post).
Przez wieki ustami duszpasterzy Kościół formułował zachętę do jałmużny, praktykowania postu oraz gorliwej modlitwy. Do tego wezwania jesteśmy nie tylko przyzwyczajeni, ale na każdym etapie naszego życia możemy odkryć jego zbawienny wpływ. Delikatne pochylenie się nad biedą i zagubieniem człowieka jest okazją do podjęcia przemyślanych sposobów dawania świadectwa o zdążaniu do postawy możliwie dojrzałej. Takie odkrycie ciągle kwitnącej i żywej postawy nawiązywania więzi z Bogiem uszlachetni nas i pomoże tchnąć w społeczność ludzką więcej nadziei i optymizmu. Wyzwoli także w każdym z nas bardziej przemyślaną postawę w korzystaniu z daru mowy, by powstrzymywać się od zadawania krzywd językiem poprzez plotkowanie, ustawiczne komentowanie postaw innych, przez odmawianie drugiemu człowiekowi należnego mu szacunku i ubliżaniu jego godności jako Bożego stworzenia. Owo poszukiwanie sposobów uszlachetnienia siebie w każdej sytuacji umożliwi szczere przystępowanie do daru Eucharystii. Ona zaś pomoże trwać w dobrym postanowieniu o własnym nawróceniu przez właściwe korzystanie z darów nadprzyrodzonych wysłużonych nam w tajemnicy paschalnej Syna Bożego. W tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa bowiem „wyraża się nieustępliwa wola Boga, by nie zrywać z nami dialogu zbawienia” (Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post). Czyż potrzeba nam jeszcze dodatkowego mobilizowania, by przełamać w nas bierność i apatię, jakże często uzasadniając ją płytkim stwierdzeniem, że znowu upadniemy i wysiłek pójdzie na marne? Wzmocnijmy się więc przystępowaniem bliżej do naszego Pana, który nas zna, który daje nam samego siebie jako pomoc i obronę przed złem. On zawsze oczekuje od nas odpowiedzi, jak w uczciwym dialogu, mającym prowadzić do owocnego działania. W ten sposób uwierzymy, że Sakrament Eucharystii zawsze trwa w centrum życia Kościoła, a bez niej jakże bylibyśmy ubodzy. Niech wdzięczna postawa za dar Eucharystii skieruje nas także na żarliwą modlitwę, by dla uobecnienia Eucharystii nigdy nam nie zabrakło wielkodusznych decyzji naszych młodych chrześcijan, zdolnych do włączenia się w służbę Kościoła jako prezbiterzy, w duchu wdzięczności przybliżając ludziom samego Zbawiciela.
Na wielkopostny czas podjęcia wewnętrznego nawrócenia każdego z nas, z życzeniami wytrwania w postawie bliskiej Bogu, przez Jego Syna Jezusa Chrystusa i w blasku ożywiającej łaski Ducha Świętego, całej wspólnocie Kościoła w naszej umiłowanej Diecezji Gliwickiej serdecznie błogosławię.
Gliwice, w I Niedzielę Wielkiego Postu
1 marca 2020 r.
Wasz biskup
+ Jan Kopiec