Parafia Bożego Ciała Bytom - Miechowice
Projekt i wykonanie: asws 2010
W ostatnich dniach Adwentu, począwszy od 17 grudnia do 23 grudnia, przed Magnificat w nieszporach pojawiają się antyfony, nazywane powszechnie antyfonami "O" ze względu na wołanie, jakie w sobie zawierają. Teksty na poszczególne dni rozpoczynają się słowami: "O Sapientia (Mądrości); O Adonai (Panie); O radix (Korzeniu); O clavis (Kluczu Dawida); O oriens (Wschodzie); O rex (Królu); O Emmanuel. W liturgii Mszy świętej można je spotkać w skróconej wersji jako wersety do "alleluja", śpiewane w tym okresie.

I antyfona - 17 grudnia
"O Sapiéntia, quæ ex ore Altíssimi prodísti, attíngens a fine usque ad finem, fórtiter suavitérque dispónens ómnia: veni ad docéndum nos viam prudéntiæ".
"O Mądrości, która wyszłaś z ust Najwyższego, Ty obejmujesz wszechświat od końca do końca i wszystkim rządzisz z mocą i słodyczą, przyjdź i naucz nas dróg roztropności".

II antyfona - 18 grudnia
"O Adonái et Dux domus Israel, qui Móysi in igne flammæ rubi apparuísti, et ei in Sina legem dedísti: veni ad rediméndum nos in brácchio exténto".
"O Adonai, Wodzu Izraela, Tyś w krzaku gorejącym objawił się Mojżeszowi i na Syjonie dałeś mu Prawo, przyjdź nas wyzwolić swym potężnym ramieniem".

III antyfona - 19 grudnia
"O Radix Iesse, qui stas in signum populórum, super quem continébunt reges os suum, quem gentes deprecabúntur: veni ad liberándum nos, iam noli tardáre".
"O Korzeniu Jessego, który się wznosisz jako znak dla narodów, przed Tobą zamilkną królowie, a ludy będą się modlić do Ciebie, przyjdź nas wyzwolić już dłużej nie zwlekaj".

IV antyfona - 20 grudnia
"O Clavis David, et sceptrum domus Israel; qui áperis, et nemo claudit; claudis, et nemo áperit: veni et educ vinctum de domo cárcerís, sedéntem in ténebris et umbra mortis".
"O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, Ty który otwierasz a nikt zamknąć nie zdoła, zamykasz a nikt nie otworzy, przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka pogrążonego w cieniu śmierci".

V antyfona - 21 grudnia
"O Oriens, splendor lucis ætérnæ et sol iustítiæ: veni, et illúmina sedéntes in ténebris et umbra mortis".
"O Wschodzie, Blasku światłości wieczystej i Słońce sprawiedliwości, przyjdź i oświeć żyjących w mroku i cieniu śmierci".

VI antyfona - 22 grudnia
"O Rex géntium et desiderátus eárum, lapísque anguláris, qui facis útraque unum: veni et salva hóminem, quem de limo formásti".
"O Królu narodów przez nie upragniony, kamieniu węgielny Kościoła, przyjdź zbaw człowieka, którego utworzyłeś z prochu ziemi".

VII antyfona - 23 grudnia
"O Emmánuel, rex et légifer noster, exspectátio géntium et salvátor eárum: veni ad salvándum nos, Dómine Deus noster".
"O Emmanuelu, nasz Królu i Prawodawco, oczekiwany zbawicielu narodów, przyjdź, aby nas wybawić nasz Panie i Boże".

"Na podstawie kolejnych antyfon prześledzić można rosnące napięcie i tęsknotę Kościoła w oczekiwaniu na przyjście Chrystusa. Kościół w tych antyfonach przywołuje swego Pana, aby już nie zwlekał i przyszedł jak najprędzej, podobnie jak Kościół pierwszych chrześcijan wołał ostatnimi słowami Pisma Świętego: Przyjdź Panie Jezu!" (Antonina Karpowicz-Zbińkowska, "Antyfony <<O>>). Według tradycji ich autorem był sam papież Grzegorz Wielki, a ich układ jest dziełem Amalariusza z Metzu, a więc pochodzi z - bagatela - IX w. Same teksty antyfon stanowią zbiór pięknych i głębokich starotestamentalnych obrazów, ukazujących tęsknotę świata za Zbawicielem, który ma niebawem się pojawić (dokładne objaśnienia poszczególnych symboli można znaleźć np. tutaj i tutaj). Zestawienie pierwszych liter antyfon, począwszy od ostatniej, tworzy zresztą słowa "ERO CRAS" - "Wkrótce przybędę".
Antyfony "O" w poetyckim, rymowanym tłumaczeniu funkcjonują jako jedna z pieśni adwentowych, znajdujących się choćby w "Drodze do nieba" ("Mądrości, która z ust Bożych wypływasz"), wielokrotnie także były na przestrzeni wieków umuzyczniane (np. piękne opracowanie Zoltána Kodály'ego czy współcześnie Philipa Lawsona).

Przyjdź Panie Jezu. Marana tha!