List Biskupa Gliwickiego na Wielki Post 2022 roku
Każdego roku okres przygotowania do owocnego przeżywania zmartwychwstania naszego Zbawiciela powinien być wypełniony głębokim przygotowaniem duchowym każdego z nas. Obecność Syna Bożego w dziejach świata nie jest tylko zwykłym faktem historycznym, lecz zobowiązuje do kształtowania naszych chrześcijańskich postaw. Św. Paweł Apostoł wyraźnie zaakcentował nieodzowną konieczność postawy aktywnej, przeciwnej biernemu oczekiwaniu, by bez naszego wysiłku spełniły się wszystkie nasze oczekiwania. Wskazania Apostoła Narodów idą jeszcze dalej: „w czynieniu dobra nie ustawajmy” (Ga 6,9). Oznacza to, że nie istnieją określone granice, poza którymi możemy już odpocząć. Dobro z natury swej nie podlega kwalifikacji ilościowej, jak wszelkie przedmioty materialne, nawet te najbardziej potrzebne i niezbędne dla naszego codziennego funkcjonowania. Dobru w odniesieniu do naszego wymiaru duchowego i moralnego nie można wyznaczać miary: ono nigdy nie osiągnie w nas najwyższego poziomu, zawsze pozostaną do zrealizowania dalsze zadania, by stanąć przed Panem naszym jako szlachetne stworzenia, przejęte dochodzeniem do ideału, do doskonałości. Przez wieki świadczyli o tym ludzie święci, których Kościół postawił na naszej drodze jako wzory i przykłady prowadzenia przez nich odważnych działań, by miarę wskazaną przez Jezusa Chrystusa bardzo uczciwie starać się wprowadzać najpierw we własne życie.
Do głębszego zrozumienia tego wysiłku nawiązuje Ojciec Święty Franciszek w swym orędziu na tegoroczny okres Wielkiego Postu. Przekonująco wskazał w nim kierunek, jaki powinien skłaniać ludzi wierzących w Chrystusa do podjęcia wielkopostnej odnowy własnego życia. Ten kierunek bezbłędnie odkryjemy poprzez wytrwałe słuchanie Słowa Bożego. W ten sposób przez wszystkie wieki posługiwał Kościół, opierając wszystkie swoje przemyślenia i działania na natchnionym słowie, które zawsze jest „żywe i skuteczne” (Hbr 4,12), ponieważ „pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4). Jakże przekonująco Pan Jezus odniósł ten sens do swojej decyzji w czasie kuszenia, by nie ulec pokusie łatwego uczynienia z kamieni pożywnego chleba. Piękne to przypomnienie dla nas, by nie obawiać się słabości naszego słowa, lecz czerpać z treści, które zwyciężają każdą ludzką słabość i umacniają nasze myśli.
Każdemu z nas towarzyszy świadomość, że nauka, jaką kieruje do nas wszechmocny Bóg, jest wymagająca, ale nie przekracza naszych możliwości. Ojciec Święty przedkłada wspólnocie Kościoła na tegoroczny czas pokuty i nawrócenia szczególnie cenne podpowiedzi. Akcentuje je poprzez formułę „nie ustawajmy” - czyli nie zamykajmy się przy łatwym pocieszeniu, że o tym już wiemy i to staramy się spokojnie realizować. Jednakże to nie wystarcza, trzeba czegoś bardziej konsekwentnego. Papieskie pouczenie wskazuje precyzyjnie: należy nie ustawać nade wszystko w modlitwie, dalej: w wymagającym wykorzenianiu zła z naszego życia oraz z naszych przyzwyczajeń, i wreszcie nie możemy ustawać w czynieniu dobra w aktywnej miłości względem naszych bliźnich. Możemy zapytać: dużo to, czy mało? Nie tak powinniśmy postawić pytanie, tylko raczej siebie zapytać: czy wystarczające jest to, co dotychczas czyniłem, czy sumienie domaga się jeszcze pomnożenia mojej cierpliwości i uczciwości? Papież Franciszek przekonuje: niezależnie od przejęcia się tym wezwaniem, pierwsze owoce na pewno pokażą się i odnajdziemy je w nas samych, w naszych codziennych relacjach, nawet w najmniejszych gestach życzliwości! Dla nich warto podjąć ten wielkopostny wysiłek. Ten trud zdoła uporządkować wiele rozchwianych stanów naszej duszy i niepokoju serc. Dlatego „w czynieniu dobra nie ustawajmy” - jak nas, często zniechęconych, umacnia św. Paweł.
Bardzo dokładnym potwierdzeniem dla przylgnięcia do tych zachęt może stać się obecna, pełna dramatyzmu, sytuacja wojenna na Ukrainie. Tyle dziesiątków lat po II wojnie światowej nasz kontynent mógł się cieszyć pokojem i wykorzystał go do budowania nowego układu społecznego i politycznego. Jednak nigdy nie wygasają chęci naruszenia wypracowanej już, optymistycznej możliwości dalszego rozwoju narodów i państw. Podzielamy w tym momencie całkowicie słuszność takiego duchowego zaangażowania. Czynimy to wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli oraz odpowiedzialnymi i przejętymi potrzebą umacniania pokoju, którzy nie szczędzą heroicznych starań, by ratować, nierzadko z trudem, upragnionego pokoju. Także i nasza diecezja włączyła się w wezwania naszych serc w Środę Popielcową dnia 2 marca, poprzez uczestniczenie w liturgii pokutnej na początek Wielkiego Postu w łączności ze współczuciem, okazywanym cierpiącemu narodowi ukraińskiemu. Tylko taka duchowa bliskość, a nade wszystko wytrwała modlitwa, jest zdolna budować klimat zaufania, którego zabrakło wielu piastunom życia politycznego. Razem z całym Kościołem w naszej Ojczyźnie współdziałamy w tworzeniu warunków, umożliwiających przyjmowanie uchodźców z bratniej Ukrainy, którym zabrakło normalnych warunków życia i rozwoju we własnej ojczyźnie. Działają już punkty wsparcia, uruchomiono zbiórki najbardziej koniecznych pomocy. Niech nasz wielkopostny dar będzie przekonującym potwierdzeniem naszej otwartości i wykazywanej szczodrobliwości także w postaci materialnego wspierania naszych Sióstr i Braci, wpatrzonych ufnie w nasze życzliwe twarze. Proszę najserdeczniej, by taka postawa trwała w nas nie tylko w te dni, ale by umacniała nas w czynieniu dobra zawsze i wszędzie. Wszelkie te potrzeby niech nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, który za nas umarł i zmartwychwstał, raczy błogosławić i wspierać.
Drogie Siostry, Drodzy Bracia! Oczyszczajmy nasze serca i sumienia, byśmy wytrwali w świadczeniu autentycznej, chrześcijańskiej postawy, napawającej nową nadzieją, tak potrzebną akurat w tym momencie dziejowym. Na ten ważny egzamin z naszej dojrzałości wszystkim Wam, Kochani Diecezjanie, błogosławię w imię † Ojca i † Syna i † Ducha Świętego.
Wasz biskup
† Jan Kopiec
Gliwice, 28 lutego 2022 r.
„W czynieniu dobra nie ustawajmy” (Ga 6,9)
Drodzy Współbracia w kapłańskiej posłudze, wraz z osobami życia konsekrowanego.
Kochani Diecezjanie: Siostry i Bracia!
Każdego roku okres przygotowania do owocnego przeżywania zmartwychwstania naszego Zbawiciela powinien być wypełniony głębokim przygotowaniem duchowym każdego z nas. Obecność Syna Bożego w dziejach świata nie jest tylko zwykłym faktem historycznym, lecz zobowiązuje do kształtowania naszych chrześcijańskich postaw. Św. Paweł Apostoł wyraźnie zaakcentował nieodzowną konieczność postawy aktywnej, przeciwnej biernemu oczekiwaniu, by bez naszego wysiłku spełniły się wszystkie nasze oczekiwania. Wskazania Apostoła Narodów idą jeszcze dalej: „w czynieniu dobra nie ustawajmy” (Ga 6,9). Oznacza to, że nie istnieją określone granice, poza którymi możemy już odpocząć. Dobro z natury swej nie podlega kwalifikacji ilościowej, jak wszelkie przedmioty materialne, nawet te najbardziej potrzebne i niezbędne dla naszego codziennego funkcjonowania. Dobru w odniesieniu do naszego wymiaru duchowego i moralnego nie można wyznaczać miary: ono nigdy nie osiągnie w nas najwyższego poziomu, zawsze pozostaną do zrealizowania dalsze zadania, by stanąć przed Panem naszym jako szlachetne stworzenia, przejęte dochodzeniem do ideału, do doskonałości. Przez wieki świadczyli o tym ludzie święci, których Kościół postawił na naszej drodze jako wzory i przykłady prowadzenia przez nich odważnych działań, by miarę wskazaną przez Jezusa Chrystusa bardzo uczciwie starać się wprowadzać najpierw we własne życie.
Do głębszego zrozumienia tego wysiłku nawiązuje Ojciec Święty Franciszek w swym orędziu na tegoroczny okres Wielkiego Postu. Przekonująco wskazał w nim kierunek, jaki powinien skłaniać ludzi wierzących w Chrystusa do podjęcia wielkopostnej odnowy własnego życia. Ten kierunek bezbłędnie odkryjemy poprzez wytrwałe słuchanie Słowa Bożego. W ten sposób przez wszystkie wieki posługiwał Kościół, opierając wszystkie swoje przemyślenia i działania na natchnionym słowie, które zawsze jest „żywe i skuteczne” (Hbr 4,12), ponieważ „pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4). Jakże przekonująco Pan Jezus odniósł ten sens do swojej decyzji w czasie kuszenia, by nie ulec pokusie łatwego uczynienia z kamieni pożywnego chleba. Piękne to przypomnienie dla nas, by nie obawiać się słabości naszego słowa, lecz czerpać z treści, które zwyciężają każdą ludzką słabość i umacniają nasze myśli.
Każdemu z nas towarzyszy świadomość, że nauka, jaką kieruje do nas wszechmocny Bóg, jest wymagająca, ale nie przekracza naszych możliwości. Ojciec Święty przedkłada wspólnocie Kościoła na tegoroczny czas pokuty i nawrócenia szczególnie cenne podpowiedzi. Akcentuje je poprzez formułę „nie ustawajmy” - czyli nie zamykajmy się przy łatwym pocieszeniu, że o tym już wiemy i to staramy się spokojnie realizować. Jednakże to nie wystarcza, trzeba czegoś bardziej konsekwentnego. Papieskie pouczenie wskazuje precyzyjnie: należy nie ustawać nade wszystko w modlitwie, dalej: w wymagającym wykorzenianiu zła z naszego życia oraz z naszych przyzwyczajeń, i wreszcie nie możemy ustawać w czynieniu dobra w aktywnej miłości względem naszych bliźnich. Możemy zapytać: dużo to, czy mało? Nie tak powinniśmy postawić pytanie, tylko raczej siebie zapytać: czy wystarczające jest to, co dotychczas czyniłem, czy sumienie domaga się jeszcze pomnożenia mojej cierpliwości i uczciwości? Papież Franciszek przekonuje: niezależnie od przejęcia się tym wezwaniem, pierwsze owoce na pewno pokażą się i odnajdziemy je w nas samych, w naszych codziennych relacjach, nawet w najmniejszych gestach życzliwości! Dla nich warto podjąć ten wielkopostny wysiłek. Ten trud zdoła uporządkować wiele rozchwianych stanów naszej duszy i niepokoju serc. Dlatego „w czynieniu dobra nie ustawajmy” - jak nas, często zniechęconych, umacnia św. Paweł.
Bardzo dokładnym potwierdzeniem dla przylgnięcia do tych zachęt może stać się obecna, pełna dramatyzmu, sytuacja wojenna na Ukrainie. Tyle dziesiątków lat po II wojnie światowej nasz kontynent mógł się cieszyć pokojem i wykorzystał go do budowania nowego układu społecznego i politycznego. Jednak nigdy nie wygasają chęci naruszenia wypracowanej już, optymistycznej możliwości dalszego rozwoju narodów i państw. Podzielamy w tym momencie całkowicie słuszność takiego duchowego zaangażowania. Czynimy to wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli oraz odpowiedzialnymi i przejętymi potrzebą umacniania pokoju, którzy nie szczędzą heroicznych starań, by ratować, nierzadko z trudem, upragnionego pokoju. Także i nasza diecezja włączyła się w wezwania naszych serc w Środę Popielcową dnia 2 marca, poprzez uczestniczenie w liturgii pokutnej na początek Wielkiego Postu w łączności ze współczuciem, okazywanym cierpiącemu narodowi ukraińskiemu. Tylko taka duchowa bliskość, a nade wszystko wytrwała modlitwa, jest zdolna budować klimat zaufania, którego zabrakło wielu piastunom życia politycznego. Razem z całym Kościołem w naszej Ojczyźnie współdziałamy w tworzeniu warunków, umożliwiających przyjmowanie uchodźców z bratniej Ukrainy, którym zabrakło normalnych warunków życia i rozwoju we własnej ojczyźnie. Działają już punkty wsparcia, uruchomiono zbiórki najbardziej koniecznych pomocy. Niech nasz wielkopostny dar będzie przekonującym potwierdzeniem naszej otwartości i wykazywanej szczodrobliwości także w postaci materialnego wspierania naszych Sióstr i Braci, wpatrzonych ufnie w nasze życzliwe twarze. Proszę najserdeczniej, by taka postawa trwała w nas nie tylko w te dni, ale by umacniała nas w czynieniu dobra zawsze i wszędzie. Wszelkie te potrzeby niech nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, który za nas umarł i zmartwychwstał, raczy błogosławić i wspierać.
Drogie Siostry, Drodzy Bracia! Oczyszczajmy nasze serca i sumienia, byśmy wytrwali w świadczeniu autentycznej, chrześcijańskiej postawy, napawającej nową nadzieją, tak potrzebną akurat w tym momencie dziejowym. Na ten ważny egzamin z naszej dojrzałości wszystkim Wam, Kochani Diecezjanie, błogosławię w imię † Ojca i † Syna i † Ducha Świętego.
Wasz biskup
† Jan Kopiec
Gliwice, 28 lutego 2022 r.